Bu ay bir Forbes manşeti “Kronik stres yeni normal” diye haykırdı. Beni olduğum yerde durdurdu. Gerçekten bu kadar kötü mü oldu? Akıllı telefonlar gibi, stres de bir krizden krize yalpalarken, değişimin hızına ayak uydurmak için hızla koşarken, her yerde bulunan bir arkadaş gibi görünüyor. Bizden talep edilen talepler ile bu talepleri karşılamak için sahip olduğumuz kaynaklar arasında bir dengesizlik olduğunda stres artar. Kaynaklarımız haftalarca veya aylarca tükendiğinde, kronik stres yaşarız. Bu da tükenmiş enerjiye, olumsuz duygulara ve daha düşük üretkenliğe neden olur. Endişe verici bir şekilde, kronik stres tükenmişlikten önceki son uyarı işaretidir. Bizden talep edilen talepler ile bu talepleri karşılamak için sahip olduğumuz kaynaklar arasında bir dengesizlik olduğunda stres artar. Kaynaklarımız haftalarca veya aylarca tükendiğinde, kronik stres yaşarız. Bu da tükenmiş enerjiye, olumsuz duygulara ve daha düşük üretkenliğe neden olur. Endişe verici bir şekilde, kronik stres tükenmişlikten önceki son uyarı işaretidir.
Çalışan tükenmişliği istikrarlı bir şekilde artarken , internet ana akım haline geldiğinden beri küresel üretkenlik düştü. Kuruluşlar ürküyor – işverenlerin %90’ı akıl sağlığı, stres ve dirençlilik eğitimlerinin yanı sıra farkındalık ve meditasyon programlarına daha fazla yatırım yapıyor.
Bununla birlikte, yara bantları kurşun deliklerini düzeltmez. Artan stres düzeylerinin kaynağını ele almadan, işin geleceğini bireysel düzeyde sağlıklı yaşam destekleri üzerine bahse sokmanın etkili olması pek olası değildir.
Buraya nasıl geldik?
İlişki durumu karışık.
Her birimizin stresle karmaşık bir ilişkisi var – aynı anda sarhoş edici ve zehirli olabiliyor. Biyolojik stres için bilimsel bir açıklama getiren ilk kişi, “Stres Babası” lakaplı Hans Selye (1907–1982) adlı Macar bir endokrinologdu. Bizi olumsuz etkileyen stresi Sıkıntı , olumlu etkileyen stresi ise Eustress olarak tanımlamıştır . Küçük dozlarda stres uyanık kalmamıza yardımcı olur. Ek olarak motivasyonu artırır ve yeni deneyimlere uyum sağlarken bizi destekler. Bununla birlikte, terazi sıkıntıya doğru eğildiğinde, bunalmış, bitkin ve tükenmiş hissederiz.
Selye, stres modelini üç farklı aşamaya ayırdı. Başlangıçta GAS (Genel Adaptasyon Sendromu), şimdi halk arasında Stres Tepkisi olarak bilinmekte. Her aşamadan geçerken, strese karşı direncimiz şu şekilde değişir:
Aşama 1: Alarm
Bir stres etkeni algılandığında, vücut “savaş ya da kaç” tepkisi verir. Sempatik sinir sistemi uyarılır ve algılanan tehdit veya tehlikeyi karşılamak için vücudun kaynakları harekete geçer.
Aşama 2: Direnç
Vücut, kaynakları stresörle başa çıkmak için odaklar ve tehdit geçene kadar yüksek alarmda kalır.
Aşama 3: Tükenme
Stresör(ler) vücudun kapasitesini aşmaya devam ederse, kaynaklarımız tükenecektir. Bu aşama, kronik stresin ve nihayetinde tükenmişliğin evidir.
İnsan stres tepkisi birçok fizyolojik bileşeni içerir. İlk olarak beyin, adrenal bezlerin epinefrin ve norepinefrin salması için sinyal gönderen en hızlı yanıtı başlatır. Daha sonra, hipotalamus ve hipofiz kortizolü serbest bırakmak için adrenallerin başka bir bölümünü aktive eder. Sinir sistemi, uyanıklık, odaklanma ve ağrı reseptörlerinin azaltılması gibi davranışsal tepkileri başlatarak yanıt verir. Sempatik sinir sistemi, kalp atış hızını artırır ve tehlikeyle savaşmaya veya tehlikeden kaçmaya yardımcı olmak için yakıtı serbest bırakır. Kan akışını sindirim süreçlerinden uzağa kalbe, kaslara ve beyne yönlendirir. Bu talepleri karşılamak için vücuttaki enerji üretiminde ve besinlerin ve sıvıların kullanımında büyük bir artış vardır. Stresli durum geçtikten sonra,
Ancak, algılanan bu tehditler dağılmadığında ne olur? Acımasız bir korku ve belirsizlik bombardımanıyla yüzleşmenin sonucu nedir?
Vücudumuz tekrar tekrar stres hormonlarıyla dolup taştığında, kaynaklarımız tükenecektir. Tehditlere en çok ihtiyaç duyduğumuz anda bile hızla yanıt verme yeteneğimiz tehlikeye girer. Modern kültürde eksik olan stres tepkisinin temel unsuru iyileşmedir. Bir aslan tarafından kovalandıktan sonra biraz dinlenmeye izin verseniz de, işte stresli bir günün ardından ya da eve giderken stresli bir yolculuktan sonra kendimize genellikle toparlanma fırsatı vermiyoruz. Kronik stres sinsidir ve tüm topları uzun süre havada tutmakla meşgul olduğumuzda gizlice üzerimize gelir. Uzun süreli kortizol seviyeleri, uzun süreli hafıza kaybına yol açabilir, dikkatimize ve yürütme işlevimize zarar vermektedir. Kaygılanırız ve bilişsel esnekliğimiz körelir. Kendimizi her türlü potansiyel tehditten korumak için yanlış yönlendirilmiş bir girişimle yeni fikirleri dışlarız. Basitçe söylemek gerekirse, sürekli bir kendini savunma durumundayız.
Dijital Çağ İçin Yeni Bir Stresör
İnsan beyni, hayatta kalma meselesi olarak tehditleri ve ödülleri verimli bir şekilde işlemek için milyonlarca yıl boyunca gelişti. Modern zamanlarda teknoloji, yeni bir tür tehdit – aşırı bilgi yüklemesi – ve tamamen yeni bir ödül sistemi – beğeniler ve takipçiler getirdi. Her ikisi de bağımlılık yaparak potansiyel olarak beynimize zarar verebilir. İdeal bir dünyada, günlük teknoloji kullanımımız östresi artırır ve sıkıntıyı azaltır. Bununla birlikte, giderek artan kanıtlar, teknolojinin neden olduğu stresin pandemik boyutlara ulaştığını ve kurumsal çevikliği ve yeni teknolojilerin benimsenmesini baltalama potansiyeline sahip olduğunu gösteriyor.
Teknostres, zamanımızın yeni aşırı stres etkenidir .
Teknolojinin hayatımızdaki yaygın kullanımı ve işin artan dijitalleşmesiyle teşvik edilen bu yeni stres kaynağı, coğrafi ve kültürel engelleri aşıyor ve organizasyonları ve toplumları kasıp kavuruyor. Sürekli bir yeni cihaz ve uygulama yağmuru, paleolitik beyinlerimiz üzerinde benzeri görülmemiş talepler yaratırken, dopamin reseptörlerimiz dijital çağ tarafından yeniden düzenlenirken, çoğumuz işin sıradanlığı tarafından yıpranmış ve tatmin edilmemiş hissediyoruz.
Teknostres terimi ilk olarak 1984 yılında Amerikalı psikoterapist Craig Brod tarafından kullanıldı. Brod , dijital çağdan önce bile bu yeni stres biçimini “ yeni bilgisayar teknolojileriyle sağlıklı bir şekilde baş edememenin neden olduğu modern bir uyum hastalığı ” olarak tanımladı. ” Artık bir hastalık olarak kabul edilmese de, teknostres işle ilgili stresin önemli bir çoğaltıcısı olarak işlev görür. Yaşamda ve işyerinde mevcut stres faktörlerinin yoğunluğunu aktif olarak birleştirir.
Günlük streste olduğu gibi, teknostresin hem olumlu hem de olumsuz etkileri vardır. Teknoloji östresi tetiklediğinde, büyüme ve öğrenme fırsatı bizi zorlar ve motive eder. Eustress bölgesinde, teknoloji uygulamaları memnuniyet ve neşe sağlar. Karar vermemize yardımcı olarak kolaylıkla uyum sağlamamızı sağlar. En iyi teknoloji ile kuruluşlar performansı, verimliliği ve yeniliği geliştirebilir. Olumsuz tarafı, tekno-sıkıntı, çalışanların kendilerini değersiz hissetmelerine neden olur.
Teknostres tipik olarak aşağıdaki durumlarda tetiklenir:
– Teknolojiye yüksek bağımlılık olduğunda
– Bildiklerimizle bilmemiz gerekenler arasında bir boşluk algıladığımızda ve
– Teknolojinin getirdiği çalışma kültüründe bir değişiklik tespit ediyoruz
Bu tür stres, yerini yorgunluk , sinirlilik ve uykusuzluk gibi fizyolojik belirtilere ve hayal kırıklığı, ek zihinsel yük , şüphecilik, iş tatmininde azalma , bağlılığın azalması ve üretkenliğin azalması gibi bir dizi psikolojik belirtiye yol açar.
Teknostresi Paketten Çıkarma
Düşük benimsemenin, başarısız dijital dönüşümlerin ve işyerinde düşen üretkenliğin altında yatan nedenleri anlamaya çalışırken, teknostres üzerine araştırmalar son yıllarda hız kazanıyor. Yeni bulgular ortaya çıkmaya devam ederken, teknostres en sık beş temel alanda analiz edilmektedir. Her alan, toplam teknostres seviyelerine katkıda bulunan bireysel bir ‘stres etkeni’ olarak hareket eder. Bu stres etkenleri, dijital benimsemeye yönelik gizli tehditler olarak işlev görü. En dikkatle değerlendirilen teknoloji uygulamalarını bile raydan çıkarma potansiyeline sahiptir.
Beş anahtar etki alanı şunlardır:
1. Tekno aşırı yük
2. Tekno-istila
3. Tekno-karmaşıklık
4. Tekno-güvensizlik
5. Tekno-belirsizlik
Tekno-aşırı yük
Dikkat edilmesi gereken çok fazla şey var. Ancak yeterli zihinsel alan yok. Son yıllarda teknolojik değişikliklere uyum sağlama konusundaki insani kapasitemizin bilgi kirliliği ve aşırı seçim nedeniyle tehlikeye düştüğünü öğrendik . Her gün çok sayıda uygulama, devasa miktarlarda bilgi üretiyor. Beyinlerimiz hepsini sindirmek, sindirmek ve yanıt vermek zorunda hissediyor. Ek bilgiler, bir dizi yeni formatla birleştiğinde, beynimizin ayak uydurmak için gerçekleştirmesi gereken zihinsel jimnastiğe katkıda bulunmaktadır.
Tüm uygulamalarımızda en son güncellemelere ve özelliklere ayak uydurmaya çalışmak neredeyse imkansızdır. Yeni özellikler genellikle öğrenmemiz ve uyum sağlamamız için yeni bir şeyin sinyalini verir. Dikkatimizi çekmek için yarışan her güncellemeyle ilgilenecek zamanımız veya zihinsel kapasitemiz olmadığında, güncellemeleri ya erteleriz ya da körü körüne kabul eder ve hiçbir şeyi bozmamak için dua ederiz. Nadiren yeni özellikleri veya ürün güncellemelerini, ürün yöneticilerinin yapabileceğimizi umduğu şekilde dikkatli bir şekilde uyguluyoruz. Verimlilik adına her kısayola gittiğimizde, sahtekarlık sendromuna ağırlık katarız ve direksiyon başında uyuduğumuz için açığa çıkma korkusu geliştiririz.
İşleri farklı şekilde yapmak, şüphelenmeyen bir döngüdeki insan için istemeden daha fazla iş yükü ekler. Teknoloji görevleri daha hızlı işlerken, çıktı bir insana geçtiğinde istemeden daha fazla iş yaratır. Uyum sağlama ve aynı zamanda üretkenliği sürdürme baskısı , dijital çalışma çağında yaygın bir endişe kaynağıdır!
Tekno-istila
Pandemi ile hızlanan iş uygulamaları kişisel cihazlarımızı, kişisel alanımızı ve kişisel yaşamlarımızı işgal etti. İş ve ev arasındaki sınır çizgileri geri dönülmez bir şekilde bulanıklaştı. Bu da işten ayrılmayı veya kendini yenilemeye odaklanmayı zorlaştırdı. “Her zaman açık” kültürümüz, daha çok kişiye, daha çok zaman için daha erişilebilir olduğumuz anlamına gelir. Uzaktan çalışırken gözden uzak olsak da, nadiren iletişim dışı kalırız.
Üretkenliği ele alma çabası içinde, artan sayıda işveren casus yazılım uygulamıştır. Uğursuz bir şekilde “bossware” veya “tattleware” olarak adlandırılan Prodoscore gibi çalışan izleme yazılımları, işverenlere “verimlilik zekası” sağlamak için binlerce veri noktasında makine öğrenimi, yapay zeka ve NLP kullanır. Alıcı tarafta, sürekli gözetim sinir bozucudur. Güven aşındığında, kaygı seviyeleri yükselir ve daha düşük performans ortaya çıkar.
Tekno-karmaşıklık
Her birimiz, ihtiyaç duyabileceğimizden veya kullanabileceğimizden çok daha fazla özellikli yeni bir teknoloji parçasıyla karşılaştık. Çok çeşitli işlevler ve görünüşte sonsuz olasılıklar, herhangi bir kullanıcının gözünü korkutabilmektedir. Anketler, çalışanların herhangi bir yazılım uygulamasının özelliklerinin yalnızca %40’ını kullandığını gösteriyor. Kuruluşların %61’i, satın aldıkları ‘kullanımı kolay’ yazılımın karmaşıklığına şaşırdıklarını kabul ediyor. Hayatımızı kolaylaştırmayı vaat eden dijital dönüşümlerle hayal kırıklığına uğramamıza şaşmamalı!
Eğitim yardımcı olabilirken, sınıf eğitiminde herkese uyan tek bir yaklaşım, dijital benimsemeyi sağlamanın nadiren etkili bir yoludur. Her bir özelliği nasıl kullanacağımızı öğrenmek ve anlamak için yatırım yapacak zamanımız, zihinsel kaynaklarımız yok. Bu nedenle yeni sistemlerde sezgisel olarak gezinmek için elimizden gelenin en iyisini yapıyoruz. Bunu yaparken genellikle kendimizi çaresiz ve yetersiz hissediyoruz.
Tekno-güvensizlik
Teknoloji kurumsal ayak izini genişletirken, birçok çalışan doğal olarak nasıl etkileneceklerini anlamak konusunda endişeli. Uzun vadeli etkiler her zaman açık değildir ve hatta önceden düşünülmemiştir. Mevcut becerilerim geçerliliğini yitirecek mi? Ya değişikliklere ayak uyduramazsam? Belirsizlikle birleşen yetersizlik duyguları, teknolojiyle olan ilişkimizi olumsuz etkiler. Hatta teknofobiye yol açar.
Tekno-belirsizlik
Teknolojinin artan bir hızla ilerlediğini kabul ediyoruz. Yeni araçları ve özellikleri her zamankinden daha hızlı öğrenme ve bunlara uyum sağlama baskısı altındayız. Yıllarca mükemmelleştirmek için harcadığımız bilgi ve beceriler, artan bir hızla geçerliliğini yitiriyor.
Nihayetinde, bir sonuca ulaşmak için harcamamız gereken çaba, aracı kullanmaktan elde edilen değerden daha ağır bastığında, öz yeterliliğimiz aşınacaktır. Nihai sonuç, en iyi ihtimalle bağlantının kesilmesi veya en kötü ihtimalle bilgisayar öfkesidir.
İş yerinde dijitalleşmenin yükselişi, bireyler, kuruluşlar ve teknoloji profesyonelleri üzerinde sessiz ama önemli bir etkiye sahip. Stressor-Strain-Outcome çerçevesi, farklı stresörler ile dünyada yarattıkları sonuçlar arasındaki bağlantıyı göstermek için yararlı bir araçtır. Üstünkörü bir analiz bile işin dijitalleşmesinin neden olduğu psikolojik, fizyolojik ve davranışsal sorunları ortaya koyuyor. Bu streslerin gerçek dünya sonuçları vardır.
Çoğu zaman, uyum sağlama yeteneğimize yükledikleri zararı düşünmeden en yeni ve büyük teknolojiler bizi büyüler. İnsan evrimini teknolojik devrimden önce görmenin zamanı geldi.
Science11 ay ago
Business5 ay ago
Technology11 ay ago
Science5 ay ago
Business1 sene ago